“Via deze weg wil ik graag mijn persoonlijke verhaal vertellen. Ik weet hoe het is om in een onzekere situatie te verkeren en nergens duidelijke antwoorden en/of ervaringen te vinden. Twee jaar terug dacht ik nog dat ik nooit mama zou kunnen worden. Inmiddels is onze prachtige dochter vier maanden oud en ik ben me nog elke dag heel erg bewust van het wonder hoe het ons allemaal is vergaan. Het klinkt cliché maar is zo waar….
Zwanger worden met antistolling
Ik heb een aangeboren hartafwijking en heb vier openhartoperaties gehad. Doordat ik een mechanische kunstklep heb, moet ik antistolling gebruiken, een medicijn om de stolling van het bloed te vertragen/verminderen. Ik was 26 jaar toen ik eind 2016 bij mijn cardioloog kwam voor een controle. We bespraken ook mijn wens om zwanger te worden. Het was mogelijk maar niet zonder risico’s. In april 2017 deed ik een inspanningstest om te bepalen of ik een zwangerschap aan zou kunnen. Wat waren we blij met deze eerste stap. In mei 2017 stond onze bruiloft op de planning, dus we besloten om de rest even ‘on hold’ te zetten, bang voor teleurstellingen.
In de zomer van 2017 kwamen we opnieuw bij de cardioloog. Hij besprak met ons de planning en de procedure rondom de zwangerschap. Het AMC heeft een speciaal team voor vrouwen zoals ik, bestaande uit een gynaecoloog, een anesthesist en een stollingsarts om zich over mij en de baby te ontfermen. De gynaecoloog vertelde ons wat we al wisten, maar niet wilden horen: de risico’s op ernstige bloedingen tijdens de bevalling en eventuele lichamelijke klachten tijden de zwangerschap. Hoge bloeddruk komt veel voor bij zwangere vrouwen, maar kan voor hartpatiënten gevaarlijk zijn. Angst brachten mij en mijn man aan het twijfelen. Moesten we die risico’s wel opzoeken? En bij zwangerschap moest ik overstappen op een ander medicijn.
Regelmatig op controle
In oktober 2017 besloot ik op zoek te gaan naar informatie, lotgenoten en ervaringen. Helaas vond ik niets. De cardioloog zond mij een Amerikaans onderzoek toe over zwangere vrouwen die antistolling gebruikten. De cijfers gaven een duidelijk beeld, nog altijd met zichtbare problematiek, maar de cijfers waren in onze optiek niet dusdanig schokkend om onze droom op te geven. In november 2017 sprak ik met de stollingsarts over de gevolgen voor mij en de baby bij overstap naar een ander medicijn. Er zouden veel controles plaatsvinden voor de overstap, maar de baby zou geen gevaar lopen.
Na een jaar hadden we alle informatie en besloten we ervoor te gaan. Het geluk bleek aan onze zijde; in maart 2018 waren we zwanger. De gehele zwangerschap moest ik elke twee weken een dag naar het AMC voor bloedcontroles. Er werd dan in de ochtend bloed geprikt en vier uur later nog een keer. De gynaecoloog maakte een bevallingsplan. Mijn voorkeur ging uit naar een vaginale bevalling om de kans op bloedingen te minimaliseren. Drie dagen voor de inleiding wisselde ik voor de laatste keer van medicijnen. Ik had stabiele waardes en de bevalling werd ingeleid op 37 weken om complicaties te voorkomen.
Complicatie na de bevalling
Op 16 oktober 2018 werd onze prachtige dochter Chloé geboren. Drie dagen bleef ik nog in het ziekenhuis, ter observatie en vanwege de wissel naar mijn oude medicatie. Daarna mochten we naar huis: ik gezond, dochter gezond en geen complicaties. Wat een wonder! Helaas bleek niets gelogen over de risico’s met oog op de antistolling. Ik was nog geen drie dagen thuis en verloor ruim twee liter bloed. Het bleek dat er een placenta restje was blijven zitten, een complicatie die ook bij ‘normale’ vrouwen voorkomt. Alleen had dit in mijn geval met de antistolling grotere gevolgen. Die nacht werd ik meteen gecuretteerd en kreeg ik een bloedtransfusie waarna ik na vier dagen naar huis kon.
En hier zit ik dan, met onze dochter op schoot, dankbaar voor de goede zorg van alle artsen. Ik heb geen spijt van ons besluit, maar een tweede kindje…? We hebben nu zo’n mooi wonder gekregen en ga je dan dat risico nog een keer opzoeken? Ach, dat is een zorg voor later! Nu gaan we gewoon genieten met z’n drietjes.”
