Het is oktober 2020; door corona is de zorg afgeschaald en mensen komen voor hun operatie op een wachtlijst te staan. Debby (58) heeft een aneurysma aan haar aorta en een sterk verzwakte hartklep. Ze moet dringend worden geopereerd, maar door corona staat ze in de wacht. ‘Mijn operatie kan theoretisch nog wel een weekje worden uitgesteld. Misschien zelfs twee, drie of vier. Maar ja, misschien ook niet …’
‘Twee jaar geleden is vastgesteld dat mijn aorta een beetje verwijd is en mijn hartklep wat lekt. Ik kreeg te horen dat dat geen ramp is en dat ik me gewoon jaarlijks voor een check-up moet melden. Die check-up viel precies in de eerste coronagolf. Het gesprek was telefonisch en het verliep heel rommelig. De cardioloog ging niet echt in op voeding en leefwijze, en dat terwijl ik er expliciet naar vroeg. Ik gaf ook aan dat ik me niet helemaal lekker voelde, dat er iets niet klopte. Het enige wat hij daarop zei, was dat ik een kastje kon halen voor een 24-uursmeting van de bloeddruk als ik meer last zou krijgen.’
Man-vrouw verschillen
‘Ik kwam niet met een lekker gevoel uit dat gesprek. Daarnaast had ik net op tv gezien dat hartproblemen bij vrouwen andere symptomen geven dan bij mannen. Ik besloot daarop te wisselen naar een vrouwelijke cardioloog en kon uiteindelijk midden september bij haar terecht. Ze checkte me uitgebreid en deed alle onderzoekjes opnieuw. Ik weet nog goed dat de assistentes op een bepaald moment heel aardig tegen me gingen doen. Mijn eerste gedachte was: “Oh gut, ze doen veel te lief, dit gaat mis.” Dat was dus ook zo. De diameter van mijn aorta bleek binnen twee jaar tijd twee centimeter gegroeid – naar 5,2 centimeter, terwijl het gemiddelde bij 2,5 centimeter ligt – en ook de lekkage van mijn hartklep was veel erger geworden.’
Toch niet
‘Het was ontzettend schrikken. De cardioloog zette meteen een versneld traject in en deed alle nodige onderzoeken – binnen een week. Daarnaast moest ik naar de kaakchirurg om te kijken of ik geen ontstekingen had. Omdat één kies een te diepe pocket had, moest die eruit. Achteraf gezien is dat heel vervelend. Ik moest daardoor namelijk twee weken wachten voordat ik weer bacterievrij was, waardoor er natuurlijk ook geen operatie ingepland kon worden. Ondertussen liep de coronaellende steeds meer op in het ziekenhuis. Midden oktober kreeg ik te horen dat ik een paar dagen later geopereerd kon worden. Ik was natuurlijk opgelucht, maar toen ik in de taxi naar het ziekenhuis zat voor de voorbereidingen, belde de chirurg dat het toch niet doorging.’
Voorrang voor acute gevallen
‘In het ziekenhuis gaat het nu op urgentie. Er komen iedere dag meer mensen binnen en er gaan er te weinig uit. De druk wordt dus alleen maar groter de komende weken. Ze geven nu voorrang aan mensen met acute problemen: mensen die bijna doodgaan hebben voorrang op mensen die misschien doodgaan. Ik heb daar begrip voor, want hoe moeten ze het anders doen? Het ding is alleen: ik zal nooit acuut worden. Want zodra ik acuut ben, is het eigenlijk al te laat. Theoretisch kan mijn operatie nog wel een week worden uitgesteld. Misschien zelfs twee, drie of vier. Maar ja, misschien ook niet. En dat maakt het eng.’
Houvast missen
‘De afgelopen acht weken heb ik niets te horen gekregen. Doordat de cardioloog me heeft overgedragen aan het operatieteam zit ik als het ware tussen twee teams in. Ik heb geen vast contactpunt of aanspreekpunt. Ik mis daardoor een bepaald houvast, misschien ook een bepaalde geruststelling. Vorige week heb ik één van de chirurgen gebeld en heel eerlijk gezegd: “Ik ben bang dat ik een tikkende tijdbom ben.” Volgens hem valt dat mee, omdat mijn diameter bij 5,2 ligt. Maar ik heb online gelezen dat dat alleen geldt voor mannen: voor mannen is een omtrek vanaf 5,5 centimeter kritiek, voor vrouwen een omtrek vanaf 5 centimeter. Ik ben gewoon een vrouw in de overgang: mijn bindweefsel is veel slapper dan het bindweefsel van een man van 58. Dat inzicht vind ik eng. Ik ben echt bang dat ‘ie knapt.’
Brief in tas
‘Ik probeer me bezig te houden. Eigenlijk kan ik nog veel, ik voel er nauwelijks iets van. Vanochtend heb ik bijvoorbeeld nog twee uur gewandeld in de stad. Ik heb een brief in mijn tas gestopt, voor als er onderweg iets gebeurt. Er staat in dat mijn aorta is geknapt en dat ze meteen een ambulance moeten bellen. Ik weet dat de kans bestaat dat ik dit niet overleef, dus ik heb alles goed georganiseerd voor mijn zoon. Maar zo wil ik eigenlijk niet denken. Ik heb besloten dat ik vertrouwen ga hebben – in de operatie, in de uitkomst. Ik ben in ieder geval de eerste wachtende die thuis zit (en niet in het ziekenhuis ligt). Dat ben ik al twee weken en natuurlijk ligt het eraan hoe corona zich verder ontwikkelt, maar ik zie het voorzichtig positief.’
Update: operatie geslaagd
Intussen is Debby met succes geopereerd! Ze laat weten: “Alles is uiteindelijk gelukkig goed gegaan. Ik ben geopereerd en heb daarna wel wat complicaties gehad, maar het gaat nu goed met me. Wel heb ik gemerkt dat corona invloed had. Eigenlijk ben ik te vroeg ontslagen, terwijl ik nog ontzettend kortademig was en er vocht in mijn hartzakje zat. Gelukkig ben ik twee dagen na mijn ontslag zelf terug gegaan. Met spoed is dat vocht uit mijn hartzakje gehaald, wat een nare ingreep! Verder waren ze in het ziekenhuis vergeten om me aan te melden voor de hartrevalidatie en was contact met een specialist wat lastig. Ik heb ook nog wat hartritmestoornissen gehad, maar alles is nu oké. Mijn conditie is weer bijna als vanouds en de zin in dingen komt ook weer terug.”
Maak je je zorgen? Bel de Harteraadlijn
Maak jij je, net zoals Debby, zorgen? Bel dan met de ervaringsdeskundigen van de Harteraadlijn op tel. 088 1111 661. Zij bieden een luisterend oor.
Wil je meer weten over corona?
Ga naar ons corona dossier