Volg je hart, want het klopt

Catja heeft sinds 2006 hartklachten en merkte dit doordat ze op een gegeven moment geen vijftig meter meer kon lopen. Ook traplopen ging niet meer. Ze was enorm moe en sliep veel. Later bleek waarom. Toen zij haar eerste hartkatheterisatie kreeg op 12 september 2006 en direct medicijnen kreeg, knapte ze met de dag op. Haar leven veranderde echter in 2015.

Hartstilstand

‘Op maandag 13 april 2015 stond mijn leven stil, letterlijk. Tijdens een hartkatheterisatie kreeg ik hartritmestoornissen en binnen enkele seconden gleed ik weg, met een hartstilstand tot gevolg. Toen ik weggleed, belandde ik in een tunnel in een enorme rusttoestand, die ik nooit eerder in mijn leven had ervaren. Omringd met enorme mooie zachte kleuren zweefde ik door de tunnel met wit licht aan het einde. Het voelde fantastisch. Echter, voelde ik een klap. Ik kwam weer terug bij bewustzijn. Ze hadden mij weer teruggebracht met een elektrische shock.’

Bijna doodervaring

‘Eerst was ik boos. Ik had daar willen blijven in die tunnel; het was zo vredig. Tevens schaamde ik mij over deze gedachten, want ik heb zoveel dierbaren om voor te leven. Al snel werd ik overmand door emoties en zag ik de schrik op het gezicht van het personeel van de OK, maar tegelijkertijd de opluchting. Ik vroeg wat er was gebeurd… het kwam niet allemaal binnen, ik was erg in de war. Ik had een bijna doodervaring gehad.’

Weken erna

‘De weken erna voelde ik mij anders dan normaal. Mijn geheugen was slecht, ik kon geen goede zinnen maken en gesprekken kon ik niet volgen. Licht en geluiden kwamen zesmaal zo hard bij mij binnen. Ondanks dat ik geen filters had en het allemaal extra binnenkwam, viel er een enorme rust over mij heen. Ik mocht mijzelf op de eerste plaats zetten en goed voor mijzelf zorgen. ‘

Nooit meer de oude

‘Eén ding wist ik zeker, ik zou nooit meer de oude Catja worden. Angst voor de dood heb ik niet en ik veroordeel mensen niet. Ik maak me niet meer druk om dingen, want daar is het leven veel te mooi voor! Ik koester elke dag en ik leef vooral in het nu. Deze gebeurtenis heeft mij sterker en positiever in het leven gezet. De rust en het weten hoe je goed in het leven kan staan maken mij gelukkig.

Op mijn gevoel mogen vertrouwen is een prachtig iets en dit ook nog als coach over te mogen brengen naar anderen is een prachtige taak. Om mij positiviteit te delen ben ik een jaar geleden een BDE-team gestart die lezingen en nazorg geeft aan, mensen zoals ik, naasten en zorgprofessionals. Want ondanks dat het een heftige en verwarrende gebeurtenis was, ben ik blij met de hulp die ik toen kreeg. Daarom wil ik graag mensen helpen die in hetzelfde schuitje zitten.’