Via steunhart naar donorhart

Geert Hoofs werd in 2004 getroffen door een zwaar frontaal hartinfarct en worstelde jaren met zijn gezondheid. Hij werd geconfronteerd met hartfalen, wat al snel terminaal hartfalen genoemd werd. Lees zijn verhaal.

‘Mijn hart deed het nog voor 12 tot 15%. Dat betekende veel last van kortademigheid en vermoeidheid. Meerdere zware hartoperaties hebben helaas niet geholpen en zo ben ik zes jaar bezig geweest met letterlijk overleven. In september 2010 kreeg ik te horen dat ik voorgedragen zou worden voor een screening voor een harttransplantatie. Ik schrok enorm en samen met mijn vrouw en kinderen heb ik geprobeerd dit een plaatsje te geven.’

Screening harttransplantatie en steunhart

‘Ik begon aan de screening en kreeg binnen enkele maanden te horen dat ik noch een harttransplantatie, noch een implantatie van een steunhart zou overleven. Kortom, ik was opgegeven. Schrik, emotie en vooral veel tranen, heel veel tranen. Door de mogelijkheid van een second opinion kwam ik in Duitsland terecht in het Herz- und Diabeteszentrum (HDZ) in Bad Oeynhausen. Toen ik in juli 2011 voor het eerst binnen kwam, kreeg ik te horen dat ik nog 40 tot 48 uren te leven had. Direct opgenomen op de IC, binnen 24 uur geopereerd. Een steunhart werd geïmplanteerd, 24 uur later kreeg ik een volgende openhartoperatie. Het steunhart werd geblokkeerd door een bloedprop en er werd een nieuw steunhart ingebracht. Na vijf weken mocht ik van de IC naar een verpleegafdeling. Hier kreeg ik te horen dat het HDZ een universiteitskliniek was. Hierdoor werd ik uitdrukkelijk goed ondersteund en begeleid en na vier weken mocht ik naar huis. Voortdurend bleef ik onder controle in het HDZ. Uiteindelijk heb ik in totaal 22 maanden met een steunhart geleefd. In de tussenliggende tijd overkwam mij nog iets ergs. Een half jaar na de opnametijd in Duitsland is mijn vrouw Marian in januari 2012 gestorven. Naast de nodige steun van mijn kinderen, stond ik er eigenlijk alleen voor.’

Steunhart en bloedtransfusie

‘Door het dragen van mijn steunhart had ik regelmatig een bloedtransfusie nodig. Ik noem dat zelf bijtanken om weer verder te kunnen. Alleen ging het in december 2012 echt mis. Bij de laatste bloedtransfusie liep ik een bloedvergiftiging op. Binnen 24 uur lag ik in het HDZ waar ik behandeld werd. Deze opname was drie dagen voor Kerstmis, waardoor ik de feestdagen alleen in een ziekenhuiskamer lag. Ik ben gelukkig genezen van deze bloedvergiftiging en het advies was om in Duitsland te blijven waar ik ben opgenomen in een soort revalidatiekliniek.’

 Hechte vriendschappen

‘In deze kliniek lagen nog enkele Duitse lotgenoten met een steunhart, wachtend op een donorhart. Dit heeft tot hechte vriendschapsbanden geleid en wij treffen elkaar nog ieder jaar bij de jaarcontrole en we organiseren zelf ook een keer per jaar een reünie.’

Donorhart

‘Uiteindelijk wachtte ik drie maanden met de nodige spanning op een nieuw hart, tot dat er op zaterdagavond 24 maart 2013 een arts en verpleegkundige op mijn kamer kwamen met de mededeling: “Herr Hoofs, Sie sind dran. Wir haben ein Herz für Sie”. Op dat moment werd ik overvallen door vreugde en angst. Hier heb ik al die tijd op zitten wachten, maar wat betekent deze operatie? Het is gelukkig allemaal goed gekomen en vanaf 25 maart 2013 ben ik een gelukkig mens met een donorhart. Mijn situatie kan ik omschrijven als een man die multimiljonair is. Ik heb een nadrukkelijk leger met engeltjes op mijn schouder. Ik kan niet meer alles, maar nog wel erg veel. En zes woorden mag ik koesteren in mijn leven: “Ik leef en pluk de dag”. Een dooddoener? Nee, een mantra om te genieten van alles wat ik nog wel heb en kan.’