Vanwege de coronadrukte in het ziekenhuis moest Tracey de Vroedt (53) vorig jaar lang wachten op een ingreep aan haar aorta. ‘Het had niet langer moeten duren…’
Al in 2014 hoorde ze tijdens een controle voor een operatie dat ze een hartruis had. “Het leek iets kleins”, vertelt Tracey. “Totdat de cardioloog ontdekte dat de aorta niet goed werkte.” Tracey moest het ‘in de gaten houden’, maar begon steeds zwaarder te ademen. Benauwd, vermoeid. Eind 2019 kwamen er hartkloppingen en trillingen bij. In maart 2020 was ze opnieuw bij de cardioloog. “Mijn aortaklep bleek al bijna dicht te zitten.” Vanwege de coronatijd liet een ingreep op zich wachten. Begin september, dacht de cardiochirurg. Maar toen kwam de tweede golf. “Ik moest op vrijdagen bij de telefoon wachten, maar ze belden nooit. Het ging steeds slechter. Een paar honderd meter fietsen lukte al bijna niet meer. Ik hing over het stuur.”
Instructies over uitvaart
Tracey komt uit de verpleging en is – zogezegd – geen piepert. “Maar mijn voet zette op en ik kon niet meer liggen door vocht in mijn longen. Ik was bang dat ik in mijn slaap zou stikken.” Instructies over haar uitvaart had ze op het tafeltje gelegd. “Zo van: dan vinden ze het wel…”
In oktober kwam Nieuwsuur langs voor een reportage over wachttijden. “Ik moest vijftien meter lopen naar de afvalbak. Het ging niet meer.” Ze neemt het ziekenhuis niets kwalijk. “Ach nee, ze hadden ‘t daar zó druk. Er is juist heel goed meegeleefd.”
Uiteindelijk werd ze gebeld. Tracey was inmiddels uitgeput. “Toen ik bij kwam bleek ook een deel van de aorta vervangen, omdat de operatie te lang was uitgesteld. Ja, ze hadden me helemaal open gelegd. Nadien zat ik onder de pijnstilling, maar ik voelde mij direct veel beter.”
Voor Tracey kwam de ingreep op tijd. “Maar hoeveel mensen hebben dat geluk niet gehad? Dat besef ik echt wel.”
Wil je meer lezen over grip krijgen op je gezondheid?
Download hier het gratis magazine