Ik ga mijn dromen achterna …

Kimberley Wenas (29 jaar) is geboren met de aangeboren hartafwijking ‘Tetralogie van Fallot’. De aandoening werd vlak na haar geboorte ontdekt. Ze is levenslang hartpatiënt, maar dat weerhoudt haar er niet van om haar dromen achterna te gaan.

‘Ik werd meteen blauw na mijn geboorte en ben met spoed met een traumahelikopter naar het Dijkzigt Ziekenhuis (nu het Erasmus MC in Rotterdam) gebracht. Ik kreeg als pasgeborene daarbij ook een aanval. Zo’n aanval wordt ook wel een ‘Breath-holding spell’ genoemd. De eerste drie maanden van mijn leven heb ik in het ziekenhuis gelegen: in een couveuse en ik kreeg sondevoeding. Toen ik zes maanden oud was onderging ik een openhartoperatie. Omdat ik nog zo klein was hebben ze een ‘shunt’ (verbinding) aangebracht tussen de aorta en de longslagader. Hierdoor kon er weer voldoende bloed naar de longen stromen en kwam er weer genoeg zuurstof in het bloed. Voor mijn ouders waren deze eerste maanden van mijn leven een intense periode vol spanning en onzekerheid.’

De tweede openhartoperatie

‘Mijn aangeboren hartafwijking heb ik levenslang. Ik moet jaarlijks op controle komen in het Erasmus MC in Rotterdam. In 2014 heb ik een tweede openhartoperatie ondergaan. Hierbij hebben ze het tussenschot groter gemaakt, waardoor mijn bloedsomloop makkelijk stroomt. In eerste instantie zou ik in 2014 al een vervangende pulmonalisklep krijgen, maar de hartchirurg vond mij nog wat te jong (ik was pas 22 jaar) en heeft de keuze gemaakt om mijn huidige pulmonalisklep te repareren en de vervangende pulmonalisklep over een paar jaar te plaatsen.’

Derde openhartoperatie en een donorhartklep

‘Begin 2022 werd ik erg moe en kortademig. Direct had ik contact opgenomen met mijn cardioloog en een afspraak gemaakt op de polikliniek. Na wat testen en een CT-scan bleek dat mijn pulmonalisklep echt niet meer goed was en vervangen moest worden. Het team van Erasmus MC heeft besloten om mijn derde openhartoperatie te plannen en mijn klep te vervangen met een donorhartklep. Mijn donorhartklep werd op vrijdag 11 februari 2022 aangevraagd. Een datum die ik nooit zal vergeten. Op donderdag 21 april kreeg ik eindelijk het telefoontje van het ziekenhuis met het bericht dat ik aan de beurt was voor mijn openhartoperatie.’

‘Dinsdag 26 april stond mijn operatie gepland om 13 uur. De hartchirurg had mij de avond voor de operatie nog gebeld om mij moed toe te spreken. Mijn oom Erwin liep op de dag zelf mee tot de liften. Het was een langdurige operatie van zeven tot acht uur en ze hebben mij heel de nacht laten slapen. Dus ik was ruim vijftien uur onder narcose. De volgende dag, op Koningsdag, mocht ik om half 12 in de ochtend al naar de thorax medium care afdeling. En aan het einde van de dag kon ik al op een stoel zitten! Mijn herstel in het ziekenhuis ging goed, afgezien van een flinke verhoging. Het bleek dat ik een kaliumtekort had en te weinig zuurstof in mijn bloed. De artsen vertelden mij dat ze dat vaker zien. Mijn lichaam stootte even de hartklep af. Uiteindelijk is het allemaal goed gekomen door extra zuurstof en kalium drankjes. Bleh … wel heel vies waren die drankjes! Ik kreeg veel steun van vrienden en familie in deze periode en daar ben ik heel dankbaar voor.’

Toch nog complicaties

‘Na drie weken thuis te zijn, bleek mijn wond open te zijn en kreeg ik complicaties. Het eerste plan was om mij opnieuw te opereren, maar gelukkig heeft mijn hartchirurg besloten om een vacuüm (VAC) therapie te geven en kon ik gewoon thuisblijven. Ik moest alleen twee keer per week naar het ziekenhuis om verband te wisselen. Er was hier een lieve senior verpleegkundige, Iris. Zij heeft mij heel liefdevol geholpen met mijn wond. Ze heeft alle hechtingen eruit gehaald en vacuüm (VAC) therapie aangesloten. Ik zal haar nooit vergeten.’

Ik wil alles uit het leven halen

‘Op dit moment zit ik nog midden in mijn revalidatie en genezing. Ik moet mijn operatie nog heel goed verwerken en dat kost nog even tijd, maar ondanks alles voel ik mij goed. Ik ben niet meer kortademig en ik merk dat ik me veel frisser voel dan voorheen. Ik ben nog wel snel moe, maar dat is ook niet zo gek, omdat ik een zware operatie achter de rug heb gehad. Ik ben erg dankbaar dat ik in een korte tijd een donorhartklep heb mogen krijgen, want voor de komende 10 jaar ben ik nu oké. Gezondheid is niet vanzelfsprekend en hoe ouder ik word, hoe bewuster ik daar van word. Elke dag is een cadeau en morgen is je niet beloofd. Dus ik wil alles uit het leven halen.’

Mijn dromen achterna gaan …

‘In 2016 ben ik mijn moeder verloren aan longkanker na een ziekbed van vier maanden. Ik ben daarna bij mijn oma van 89 jaar gaan wonen samen met mijn hondje Meiske. Ik heb een HBO-opleiding communicatie gevolgd en ik ben mijn dromen achterna gegaan als styliste. Ik heb mensen zoals Winne, Everon Hooi, Christina Curry en Valerio Zeno brutaal een berichtje gestuurd om te vragen of ze met mij wilden samenwerken. En ja, dat is gelukt! Ik heb ze mogen stylen voor mijn portfolio. Uiteindelijk heb ik een kans gekregen om Kim Feenstra te stylen voor Holland’s Next Top Model in 2018 en 2019.’

‘Mijn lieve oma is in februari 2019 overleden op 93-jarige leeftijd. En dat betekende dat ik van Dordrecht naar Rotterdam moest verhuizen met mijn hondje. Na het overlijden van mijn oma heb ik me veel gericht op styling. Ik zit nog midden in een rouwproces en herstel, maar mijn creatieve uitlaatklep helpt mij om krachtig te blijven. Ik droomde ervan om Anna Nooshin te stijlen: en ook dat is gelukt!’

Het komt altijd goed, want het is al goed

‘Ondertussen ben ik geslaagd voor mijn HBO-opleiding Crossmediale Communicatie. Daar ben ik erg trots op, want ik heb mijn moeder op haar sterfbed beloofd om mijn diploma te halen! Ik ga binnenkort aan de slag met hartrevalidatie, waar ik erg naar uit kijk. En daarnaast leef ik mijn droom: werken met inspirerende artiesten en bekende Nederlanders. Ik vind het tof om mensen te stylen die mij inspireren. Elkaar helpen bouwen is mijn drijfveer, in wat voor vorm dan ook. Daarnaast heb ik een goed vangnet voor mezelf opgebouwd: lieve vrienden die ik als familie beschouw. Soms voelt het leven eenzaam voor mij, maar dan probeer ik altijd weer te denken dat ik gezegend ben in dit leven ondanks alle uitdagingen. Mijn levensmoto is: nooit opgeven, ondanks dat het leven uitdagingen heeft. Blijf je licht schijnen. Het komt altijd goed, want het is al goed.’