Wat kan je leven toch ineens zomaar op zijn kop komen te staan. Nooit eerder had Jolanda klachten of andere problemen; op een verkoudheid of griepje na, zoals iedereen… Toch is zij onlangs op 42-jarige leeftijd hartpatiënt geworden.
Niet lekker voelen
‘Twee weken ervoor op een donderdag voelde ik mij al niet lekker. Ik had hoofdpijn en was misselijk, zelf dacht ik aan migraine. Vervolgens ging het die dinsdag mis. Mijn borstkas deed pijn, maar verder had ik nergens last van. Toch belde ik de huisarts, waar ik ’s middags nog kon langskomen. Ik ging weer aan het werk en was om half drie klaar. Huppelend ging ik de trap af. Dat had ik misschien niet moeten doen, dacht ik nog, toen de pijn op mijn borstkas weer terugkwam. Het was alsof mijn hele borst werd ingeduwd en ik hier niets aan kon doen. Samen met de bhv’er op het werk zat ik rustig op het bankje in de hal. De pijn zakte weer af. Mijn partner had ik gebeld. Hij kwam me ophalen en samen gingen we naar de huisarts.’
Hartkastje
‘Op woensdag moest ik weer terugkomen bij de huisarts voor een hartkastje. Deze moest ik aanklikken als ik iets voelde. In de tijd dat ik het kastje droeg (woe, do, vrij en het weekend) heb ik niet dat heftige gevoel niet meer gehad. Als mijn keel begon dicht te knijpen, drukte ik op het kastje en belde deze later door naar één of ander bedrijf.
‘Op vrijdag werd ik gebeld door de huisarts dat ik langs moest komen, want er waren al uitslagen binnen van het hartkastje. Deze waren niet echt uitmuntend. De stagiaire dacht dat mijn hart fibrilleren liet zien. Er werd gelijk gebeld met het Antonius ziekenhuis of ik die dag nog langs kon komen. Op maandag om 10.15 werd er een afspraak ingepland. “Gelukkig”, dacht ik nog, want het was immers mijn vrije vrijdag.’
Hartstilstand
‘Maar op maandagochtend ging alles mis. Ik weet zelf niets meer van deze maandag, 25 februari 2019. Ik ben om zeven uur beneden geweest om alles klaar te zetten voor het ontbijt, maar dat kan ik mij niet herinneren. Een hartstilstand was hiervan de oorzaak. Dat ik dit nog kan navertellen, heb ik te danken aan mijn twee fantastische dochters van achttien en zestien jaar, de vrijwilligers in ons dorp die de AED kunnen bedienen en de hulpverleners die snel ter plaatse waren. Ik woon in een “klein” dorp, dus de situatie heeft ook iets losgemaakt; twee politieauto’s, twee ambulances en ook de traumaheli was aanwezig.’
ICD
‘Ik heb o.a. zes klappen gehad, vele spuiten en ze brachten mij thuis al in slaap. De oorzaak was een dicht adertje van 2mm en stress op mijn werk. Ik heb vervolgens drie dagen op de intensive care gelegen en daarna op de hartafdeling. Hier kreeg ik mijn eigen mini AED, een S-ICD. Er gaat niets mijn hart in, maar ik was wel nerveus. Zou ik ooit kunnen wennen aan een kastje in mijn linkerzij?
Na 3 weken wandelde ik het ziekenhuis uit als hartpatiënt, met een kastje. Ik ben nu afhankelijk van een batterij die mijn leven moet redden wanneer ik op het punt sta om weer het loodje te leggen. Natuurlijk ben ik blij dat ik het kastje heb, maar het is ook heel dubbel.’
Na de ziekenhuis opname
‘In de eerste weken thuis kon ik echt niet zonder pijnstillers. Ik kon niet eens uit bed komen, maar na zes weken ging het veel beter. Ik moest wel heel veel hoesten en waar dit vandaan komt, dat weet niemand. Longfoto’s en prikken op kinkhoest leverden geen resultaat op.
Ik ervaar emoties die voor anderen moeilijk te begrijpen zijn en waar ik zelf niet op had gerekend. Soms is mijn reactie heel hard en fel. Ik heb de emotionele gevolgen wel onderschat. Het doet wel wat met je. Fysiek voel ik me beter dan ik had verwacht.
Het is nu nog steeds erg gevoelig: het schuren van het kastje en je ribben valt niet aan te raden en op mijn linkerzij slapen is nog te pijnlijk. Of tijdens het lopen, voel ik mijn S-ICD, maar dit doet geen pijn meer. Binnenkort hoop ik weer auto te rijden, wel moet ik een nieuw rijbewijs kopen met een nr. erop.’
Revalidatie
‘Mijn cardioloog heeft me ook laten weten dat ik kan gaan revalideren. Ik kan haast niet wachten, want mijn enige wens is dat ik mijn “normale leven” weer kan gaan oppakken; in ieder geval voor zover mogelijk.’
Leven met een ICD
Het apparaat is geplaatst, de wond is gedicht. De eerste weken gaan voorbij, en het went misschien al een beetje. En nu? Wat kun je precies verwachten? Wat moet je weten? En wat doe je als het apparaat een schokje afgeeft? Op onze Leven Met pagina vind je meer informatie over wat je kunt verwachten en wat je moet weten. Ook vind je er relevante informatie over het op vakantie gaan en autorijden met een ICD. Lees hier meer.