Eline (20) verloor na een vreemd soort spierpijn thuis haar bewustzijn. Eline vertelt hoe een trombose in haar linkerbeen een longembolie veroorzaakte en hoe belangrijk aanrakingen zijn en hoeveel ze voor iemand kunnen betekenen.
“Het was bijna maart 2014. Alles verliep aardig goed. Ik zat in de vierde klas van de havo, had lieve vrienden, familie en dieren. Het leven leek zijn gangetje te gaan en ik keek al uit naar mijn zestiende verjaardag.”
Longarts
“Het weekend nadat ik de talentenjacht op school had bekeken, voelde ik mij niet lekker. Mijn lichaam was uitgeput. Van de stress van school en het tegenhouden van ziekten zoals de griep. Ik was immers al een jaar niet meer ‘echt’ ziek geweest. Na twee dagen plat op bed gelegen te hebben, hadden mama en ik toch maar besloten om naar de longarts te gaan. Hoe langer ik op bed lag, hoe minder lucht ik kreeg. Die maandagmiddag gingen wij naar de longarts. Naast mama wandelde ik door Papenburg heen. Ik dacht nog: ik kan niet wachten totdat ik later net zoals mama word. Gezond en gelukkig.”
Soort spierpijn
“Bij de longarts kreeg ik medicijnen. Een longontsteking. Daar valt mee te leven, dacht ik nog. Eenmaal thuis aangekomen ging ik weer in bed liggen. Zo ook die dinsdag. Ik begon mij beter te voelen. Zo gedreven en ambitieus als ik ben, wilde ik woensdag weer naar school. Die avond zat ik op de bank televisie te kijken. Mijn linker bovenbeen deed een beetje pijn. Het was een rare pijn. Een soort spierpijn. Heel gek, want ik had dat hele weekend alleen maar in bed gelegen. Vlak voordat ik naar boven ging, vroeg mama nog of ik geen trombose had. Zonder er verder over na te denken ben ik naar boven gelopen.”
Shock
“Ik zette langzaam mijn voeten op de traptreden. Mijn conditie was ontzettend verslechterd doordat ik mij zo zwak voelde en het hele weekend plat had gelegen. Dat je conditie echt van honderd naar nul kan gaan, wist ik toen nog niet. Nog een paar treden, sprak ik mijzelf nog toe. Ik probeerde nog de laatste trede te halen, maar toen kreeg ik een ‘klap’ in mijn gezicht. Mijn lichaam kreeg een shock. Ik sperde mijn ogen en hapte letterlijk naar adem. Steeds sneller ademend, werd het zwart voor mijn ogen. Mijn hoofd werd steeds zwaarder en ik voelde mijn hart keihard bonken. Langzaam trok het bloed weg uit mijn handen en mijn hoofd. Mijn lippen tintelenden. Mijn lichaam werd steeds zwaarder en ik probeerde uit alle macht naar mijn kamer te lopen.”
Angst
“Het volgende moment voelde ik iets kouds. Ik schrok ‘wakker’ en probeerde mijn ogen scherp te stellen. Het lukte niet. Ik raakte steeds meer in paniek en ademende steeds sneller. Het was alsof iemand mijn keel steeds harder dichtkneep. Ik hoorde stemmen, maar ze kwamen niet binnen. Mijn lichaam voelde zo zwaar. Ik wist dat mama en mijn broertje Sander toekeken. Ik wist dat zij bang waren, maar niemand was op dat moment banger dan ik. Mijn lichaam begon steeds meer gevoel en besef uit te schakelen. Alles werd wazig. Alles om mij heen verdween.”
Ik leef
“Toen ik wakker werd was het vier uur. Tenminste, dat werd mij later verteld. Mijn lichaam voelde zwaar. Ik wist niet meer waar ik was. Ik wist wel wie ik was en van wie en wat ik hield. Ik wist dat ik mij nog nooit zo bang had gevoeld en ik wist ook dat ik geluk had gehad. Ik wist dat ik een vechter ben. Niemand krijgt mij klein.
De eerste vier dagen heb ik op de intensive care gelegen. Hier herinner ik mij verschrikkelijk weinig van. Toen ik ‘wakker’ werd en voor het eerst werkelijk bij bewustzijn was, had mijn moeder mijn hand vast. Op dat moment kon ik niets. Ik kon mijn hand niet eens optillen om haar hand beter vast te pakken. Het enige wat ik kon denken, was: waar ben ik? Wat is er gebeurd? Waarom kan ik niets? Waarom zien papa en mama niet dat ik wakker ben? Ik leef! Vervolgens liet mijn moeder mijn hand los. Dat is een belangrijk moment geweest. Ik raakte in paniek. Ik besef nu hoe belangrijk aanrakingen zijn, hoeveel ze voor iemand kunnen betekenen. Met mijn moeders hand op de mijne had ik het gevoel dat ik de wereld aan kon, het gaf mij kracht.”
Op Eline’s persoonlijke blog kun je meer lezen over haar ervaringen en gevoelens tijdens en na haar longembolie.
Jouw ervaringen zijn de motor van ons werk. Door je ervaringen te delen help je anderen. Anderen hebben steun aan jouw ervaringen, maar wij kunnen ook in gesprek gaan met zorgverleners, zorgverzekeraars en de politiek over hoe we het leven met een ziekte beter en makkelijker kunnen maken. Deel ook jouw verhaal met anderen.