Michel (50 jaar) kreeg een hartklepaandoening. Een lang traject van onderzoeken volgden en uiteindelijk onderging hij een openhartoperatie met daarna nog twee ziekenhuisopnames. “Ik volgde de medici, maar ik volgde ook mijn eigen gevoel en waar ik mij prettig bij voelde …”.
Het was een zonnige nazomerdag. We zaten samen op de bank en mijn vrouw lag met haar hoofd tegen mijn borst. “Wat klopt jouw hart raar”, zei mijn vrouw, “Ik hoor eerst een klop en dan een zucht”.
Ik dacht dat het allemaal wel meeviel, maar niets was minder waar. Deze woorden waren namelijk het begin van een onzekere periode. Een lekkende hartklep werd geconstateerd en ik kreeg direct te horen dat ik een openhartoperatie moest ondergaan. Dit nieuws raakte mij natuurlijk ontzettend diep.
Het eerste contact met de cardioloog was prettig. Hij gaf mij de tip om vragen thuis direct op papier te zetten. Dat deed ik ook, maar toen het tweede gesprek plaatsvond met de cardioloog schrok hij van mijn vragen en gaf hij aan dat hij hier geen tijd voor had. Ik moest ook niet teveel vooruitkijken. “Meld je pas als je klachten krijgt”, zei hij. Mijn vrouw en ik gingen met een naar gevoel naar huis. Ik vond dat ik recht had op antwoorden en ik wilde de klachten juist voor zijn.
Omdat ik graag in een ziekenhuis in mijn eigen woonplaats behandeld wilde worden zou ik ook een andere cardioloog krijgen. Met hem was direct een klik. Hij wilde de klachten, net als ik, voor zijn. Ook werkte hij veel meer naar de operatie toe en kon ik veel sneller geholpen worden. Ik ben achteraf blij dat ik veranderd ben van cardioloog.
Het ziekenhuis organiseerde ook een informatiedag voor mensen die een openhartoperatie moesten ondergaan. Ik kon op die dag mijn vragen stellen aan verpleegsters, fysiotherapeuten, de anesthesist en de chirurg. Na die dag zei ik tegen mijn vrouw: “Dit geeft me wel vertrouwen. Ik denk dat dit wel goed komt”. In dit hele traject is dit de eerste keer dat ik dit zei.
Na de zware operatie werd ik nog twee keer opgenomen voor een longontsteking. Het zat niet mee en de opnames vielen me zwaar. Het advies van de longarts was dan ook om de geplande hartrevalidatie uit te stellen. Mijn gevoel was daarentegen heel anders. Ik keek juist heel erg uit naar herstel en ben daarom toch begonnen met de hartrevalidatie. In het begin vroeg ik veel van mijn lichaam, maar het ging steeds beter. Na een tijd kon ik ook weer langzaam starten met werken.
Ik kwam er vooral bovenop met behulp van mijn lieve vrouw, familie en vrienden en ik heb een boek geschreven en uitgegeven, wat enorm therapeutisch werkte. Ik voel mij weer sterk en geloof erin dat iedereen sterker is dan hij of zij denkt.
Wil jij in contact komen met mensen die hetzelfde hebben meegemaakt?
Sluit je aan bij onze Facebookgroep