In april 2017 bezocht Ans (78 jaar, weduwe) voor het eerst de cardioloog vanwege aanhoudende klachten van kortademigheid. Veel onderzoeken volgden. Waar in eerste instantie aan een hartklepaandoening werd gedacht is het nu, vele jaren later, nog steeds niet helemaal duidelijk waar de klachten door worden veroorzaakt. Ondanks alles gaat Ans door en weet ze van de fijne dingen van het leven te genieten.
Op zoek naar de juiste behandeling
Ans: ‘Ik liep al een tijdje met klachten van kortademigheid en werd uiteindelijk doorverwezen naar de cardioloog. Hier onderging ik vele onderzoeken: een echo, ECG en een holter-onderzoek. Uiteindelijk kreeg ik de diagnose ‘lekkende mitralisklep’, een veel voorkomende hartklepaandoening. Ik kreeg medicatie voorgeschreven en daarmee leek er een oplossing voor mijn klachten te zijn’.
Helaas verdwenen de klachten niet. Ans: ‘Ik bleef klachten houden, vooral kramp tussen mijn schouderbladen. Daarom volgden er meer onderzoeken, maar helaas zonder resultaat.’ In de daaropvolgende jaren heeft Ans, naast de jaarlijkse controles, veel andere onderzoeken ondergaan waaronder een slokdarmecho. Uiteindelijk werd zij doorverwezen naar het VU voor een second opinion, maar ook daar kon geen definitieve diagnose worden gesteld.
Oplossing gevonden?
Totdat Ans in 2021 een hartkatheterisatie onderging. Daaruit bleek Ans wandonregelmatigheden te hebben. Ans kreeg naast de medicijnen die zij al slikte in oktober 2023 Ikorel voorgeschreven. Ans: ‘Het is bekend dat dit medicijn in het begin hoofdpijn kan geven. Dat heb ik geweten! De eerste twee dagen was de hoofdpijn zo erg dat ik op het punt stond deze medicijnen terug te brengen. Toch heb ik volgehouden en na een week begon ik me weer beter te voelen. En dat is nog steeds zo. Dit medicijn lijkt voor mij de oplossing te bieden.’ Helaas is dit medicijn slecht leverbaar, waardoor Ans toch weer over zal moeten stappen op een ander medicijn. Ans: ‘Op dit moment is Ikorel niet beschikbaar, waardoor ik tijdelijk wat anders krijg. Ik vind het best spannend. Naast dat het een ander medicijn wordt verandert ook de dosis. In plaats van twee keer per dag 10mg innemen wordt dit één keer per dag 30mg. Ook dat vind ik spannend, maar ik heb geen keuze.’
Steun van de cardioloog
Ans: ‘Vanaf het begin heb ik mij gesteund gevoeld door mijn cardioloog. Ik ben voor een second opinion naar het VU gegaan, omdat mijn cardioloog graag wilde dat iemand anders mee zou kijken. Maar toen ook daar niks uitkwam ben ik weer teruggegaan naar mijn eigen cardioloog. Ik kan niet anders zeggen dan dat hij echt steeds actie heeft ondernomen en alles doet wat binnen zijn macht ligt.’
Leven met een hartaandoening
Inmiddels loopt Ans al een aantal jaar bij de cardioloog. Ans: ‘Ik blijf onder behandeling en moet geregeld nieuwe onderzoeken ondergaan. Ook al begrijp ik niet altijd waar al die onderzoeken voor nodig zijn. Na zoveel jaar is het nog steeds niet duidelijk wat ik nou precies heb. Daarin kan de communicatie met het ziekenhuis nog wel verbeterd worden. De laatste keer werd er gesproken over Prinzmetal angina pectoris. Of dat het nu echt is weet ik niet. Maar al met al heb ik geen klagen, het gaat op dit moment goed.’
‘Mijn hond houdt mij op de been’
Ans: ‘Mijn hond houdt mij letterlijk op de been. Hij zorgt ervoor dat ik elke dag naar buiten ga. Ik merkte tot afgelopen zomer dat ik langzamerhand achteruit ging. Tijdens het wandelen met de hond moest ik vaak een bankje opzoeken voor een rustpauze en ook ’s middags na het eten moest ik even gaan liggen. Maar Ikorel werkt voor mij zo goed dat dit verleden tijd is!’
Ook ervaart ze enorm veel steun aan de grote sociale kring die ze om zich heen heeft dankzij de vele activiteiten die ze doet. Zo volgt Ans pianoles, doet ze een cursus mandala tekenen, gaat ze wekelijks bridgen en is ze vrijwilligster in het kaasmuseum. Ans: ‘Ik heb er niet altijd zin in, maar ik doe het voor de sociale contacten. Daar ben ik heel dankbaar voor.’
Vier het leven
Ans heeft veel meegemaakt, maar weet ondanks alles de kracht te vinden om naar de lichtpuntjes van het leven te kijken. Dit doet ze altijd met de boodschap van haar dochter in haar achterhoofd, die tegen haar zei; ‘Mam, vier het leven. Het is al zo kort!’. En dat is wat Ans doet. ‘Op dit moment voel ik mij geen hartpatiënt. Ik ben een gezegend mens.’
