De mist lijkt vaker op te trekken

Bas Westerweel zakt in 2017 ineens in elkaar tijdens een voetbaltraining. Het blijkt een hartstilstand te zijn. Heel snel starten drie clubgenoten met reanimeren. Voor het Harteraad magazine beschrijft hij zijn belevenissen en gevoelens in een column.

“De koelkast is leeg. Ik heb honger en geen zin om naar de supermarkt te gaan. Het was wel even goed zo, vandaag, met al die dingen en gedoe.Toch niet helemaal leeg. Er ligt een courgette. Vanavond eet ik een courgette. In stukjes snijden, olie in de pan, stukjes erbij, kruiden, rommelen en klaar. Zo’n dag. Ik zet de radio aan en luister niet. Ik kijk op de app met ‘t hartje hoeveel stappen er zijn geteld. Oké, hm, tja. Zo’n dag. De kamer is donker, ik eet een courgette en vraag me af wat ik in hemelsnaam aan het doen ben. Beetje in het nu zitten staren. Mindfull onbewust aanwezig zijn en daar dan in vlagen heel bewust van zijn. Na mijn hartstilstand lijkt de mist vaker op te trekken. Ik verdwijn erin, weet dat en verwacht dat de volgende dag de zon weer heldere contouren laat zien. Er lijkt een nieuw patroon te zijn ontstaan.

Wonderlijk.

Ik besluit vroeg naar bed te gaan en neem mijn academie mee: YouTube. Ik stil mijn geestelijke honger inmiddels met het bekijken en beluisteren van alles waar ik nieuwsgierig naar ben geworden. Ik schiet langs zwarte gaten de ruimte in, krijg les in argumentatie en filosofie en luister naar de beste debatten die ik kan vinden. Voordat ik, moe van alle informatie, de laptop dichtklap, kijk ik nog even in mijn agenda. Morgen, half negen huisarts. Oh ja. Waarvoor ook alweer? Dat ik de laatste tijd erg verdrietig ben over wat er is gebeurd op het voetbalveld. De impact van de schok. Letterlijk en figuurlijk. Op mij en mijn kinderen. Mijn lief. De operatie en het herstel. En dat ik soms niet weet wat ik met dat verdriet aan moet. Daarover. Laptop dicht. Traan. Zo’n dag.”