Nancy gaat nietsvermoedend naar het ziekenhuis voor een ‘prescan’ met haar man. Als ze daar is, krijgt ze te horen dat er een probleem is met haar hart. Haar leven staat op zijn kop.
‘Het is 4 december 2009 als ik afreis naar het ziekenhuis in Rheine. Een Prescan, een verjaardagscadeautje van mijn man. We waren bijna 50 en wilden graag weten of ‘alles’ in orde was. Dat heb ik geweten. Van de ene op de andere dag was ik hartpatiënt.’
Probleem met mijn hart
‘Er werd die ochtend een echo gemaakt van mijn hart en ik merkte dat de arts nogal lang bezig was. Uiteindelijk kwam het hoge woord eruit. Er was een probleem met mijn hart. Hoezo? Ik sport al mijn hele leven, heb een leuke baan, een fijne vent. Kortom een lekker leven en nu heb ik een hartprobleem? Ik voelde mij verdoofd en begreep er niets van.
Gelukkig had mijn man ze nog allemaal op een rijtje en luisterde aandachtig naar de bevindingen van de arts. Ik had een aneurysma (verwijding) van bijna 6 centimeter thoracaal; een openhartoperatie op korte termijn was noodzakelijk.’
Stroomversnelling
‘Alles ging vanaf dat moment in een stroomversnelling. Maandagochtend naar mijn huisarts, dinsdag naar de cardioloog in het ziekenhuis en een paar dagen later naar het Sint-Antonius in Nieuwegein.
Werken mocht ik gelijk al niet meer. Ik mocht niet ziek worden (bij griep kan een operatie niet doorgaan) en mijn baas wilde het risico niet lopen dat mijn aneurysma tijdens het werk zou scheuren.’
De operatie
’11 januari 2010. De dag van mijn openhartoperatie. Het was de bedoeling dat ik een aortaprothese zou krijgen en men zou kijken hoe mijn aortaklep er uit zag. Repareren of een nieuwe. Het resultaat: een bentall procedure. Dit is een aortaprothese (inclusief de aftakking naar mijn hersenen), een mechanische hartklep. Daarnaast kreeg ik ook een pacemaker.
Na ongeveer een week mocht ik het ziekenhuis al verlaten. Ziek en beroerd. Maar opknappen moet je thuis.’
Depressief
‘De twee maanden die volgden, waren allesbehalve rooskleurig. Ik mocht niet veel en bracht mijn dagen door op de bank. Ook bedacht mijn toenmalige werkgever dat hij afscheid van mij wilde nemen. Tja, wat moet je met een hartpatiënt? Ik werd heel erg depressief en had niet veel zin meer in het leven. Het was op een gegeven moment zo erg dat een opname dreigde.’
Revalideren
‘Hartrevalidatie, psychische hulp en een heel geduldige man hebben mij beetje bij beetje weer het gevoel gegeven door te willen gaan. Ik ging op een gegeven moment weer alleen zwemmen en naar de sportschool. Het voelde heerlijk! Nog wel steeds voorzichtig, natuurlijk. Voordat je het vertrouwen in je eigen lichaam weer een beetje terug hebt, ben je echt een hele tijd verder.
De “betere” momenten kregen gelukkig steeds meer de overhand.’
Inzetten voor anderen
‘Ik las veel over alles wat met het hart te maken had en op een dag viel mijn oog op een stuk wat ging over AED’s en burgerhulpverleners. Ik heb mij direct aangemeld en drie dagen nadat ik mijn certificaat behaald had, had ik mijn eerste reanimatie; in de trein naar Schiphol. Er zouden er nog vele volgen.
Ook wilde ik graag vrijwilliger worden voor de Hartstichting. Heb toen een paar jaar de collecte in mijn woonplaats verzorgd totdat ik hoorde over de Cardioziekenhuisbezoekgroep.
Deze groep bestaat al ruim 25 jaar en wij bezoeken één keer in de 14 dagen de patiënten op de afdeling Cardiologie en zijn daar een luisterend oor. Wat een ontzettend dankbaar werk!’
Plezier in mijn leven
‘Ik merkte dat ik steeds meer plezier kreeg in mijn leven, mezelf meer en meer ging uitdagen. Mijn conditie ging met sprongen vooruit. Dat smaakte naar meer.
Mijn man, die al een tijdje hardliep, vroeg op een gegeven moment of dat niets voor mij was. Ik twijfelde. Het bleef echter wel in mijn achterhoofd hangen.’
Liefde voor hardlopen
‘Uiteindelijk ben ik met begonnen. Goede schoenen gekocht en gaan. Apetrots was ik toen ik mijn eerste kilometer in één keer kon uitlopen. Trainen, trainen en nog eens trainen. 5 kilometer, 10 kilometer en 16 kilometer, yeah.
Afgelopen oktober heb ik voor het eerst van mijn leven de halve marathon van Amsterdam hardgelopen.’
Tien jaar later
‘Ik ben nu precies 10 jaar verder. Is mijn leven hetzelfde? Nee, maar van wie wel na 10 jaar? Eén ding weet ik wel en dat is dat een mensenlichaam ontzettend sterk is en dat je hoofd je probeert te gijzelen: “Waarom overkomt mij dit? Hoe moet het nu verder? Ik ga dit niet redden. Kan ik mijn werk nog wel doen?” Blijf altijd naar jouw lichaam luisteren en ga door in jouw kracht!’
