Marianne wist al langer dat zij een ruisje had in haar hart, maar gaf het niet al te veel aandacht. Haar huisarts drong erop aan toch naar de cardioloog te gaan. Zij bleek een aneurysma van de aorta te hebben.
“Van oorsprong ben ik chemicus. Een paar jaar geleden besloot ik het roer om te gooien en ben een opleiding gaan volgen tot beeldend therapeut. In het derde jaar van mijn studie werd ik ziek. In eerste instantie weet ik de vermoeidheid die ik voelde aan het harde werken. Na een tijdje ging ik toch maar naar de dokter. Het kon natuurlijk ook bloedarmoede zijn.”
Ruisje
“De huisarts hoorde een ruisje in mijn hart. Dat was me al vaker verteld, dus ik wimpelde zijn zorg weg. Hij drong er gelukkig op aan om toch naar de cardioloog te gaan. Ik kreeg een echo en een CT-scan. Later gingen de alarmbellen pas echt rinkelen: een aneurysma van de aorta. En een met een flinke diameter. Als het ging scheuren, zou dat meteen einde verhaal zijn.
Een operatie was dus onvermijdelijk, maar eerst moesten er voor de zekerheid controles worden uitgevoerd van het hele vaatstelsel. Dat duurde nog twee maanden. Die tijd heeft me emotioneel heel veel gekost. Je loopt met een tijdbom in je lijf. Ik voelde me totaal overdonderd en kon maar niet wennen aan het feit dat ik een patiënt was. Ik heb veel gegoogled om antwoorden te vinden op de vraag waardoor het was ontstaan. Wachten is niet echt mijn sterkste kant, zeker niet in deze situatie.”
Afscheidsbrieven
“Ik wist dat het fout kon gaan, maar het is moeilijk om dat met je naasten te bespreken. Zij willen alleen maar dat het goed komt. Ik heb de raad van een vriendin ter harte genomen: regel het zoals het voor jou goed voelt. Ik heb daarom afscheidsbrieven geschreven voor mijn vriend en mijn dochter. En tijdens het wachten heb ik veel in een dagboekje geschreven. Het dagboek en de brieven gingen mee naar het ziekenhuis.”
Genieten van wat ik heb
“Het is goed gegaan. Daar ben ik dankbaar voor. Maar ik ben ook opstandig en boos geweest. Blijkbaar ben ik kwetsbaarder dan ik dacht. Het heeft me ook iets gebracht. Ik ben me bewuster van het leven en ik probeer te genieten van wat ik heb. Veel van mijn gevoelens heb ik destijds in mijn afstudeerproject gestopt. Dat hielp. En ik ben vrijwilliger geworden van de Harteraad. Om anderen te helpen met mijn ervaringen.”
Persoonlijk verhaal op symposium
Marianne vertelde over haar ervaringen op het symposium Cardiovascular Treaty of Utrecht. Het UMC Utrecht organiseerde dit symposium voor professionals op 12 september 2013 met als doel de hart- en vaatzorg in Nederland patiëntvriendelijker te maken:
