‘Ik vond het lastig om weer vertrouwen te hebben in het leven’

Je kent haar wellicht van Rendez-vous, Celblok H en Het Klokhuis. Loes Haverkort (38) zet zich als ambassadeur van de Hartstichting in voor het thema ‘Erfelijkheidsonderzoek’. Ze is twintig jaar als haar vader op vijftigjarige leeftijd overlijdt. Hij kampt op dat moment al jaren met hartproblemen, net als zijn moeder. Loes: ‘Ik heb daardoor altijd het idee gehad dat ik ook niet oud zou worden. Als ik mijn hart voelde overslaan, dacht ik: zie je, daar gaat hij al. Daarom heb ik een erfelijkheidsonderzoek laten doen. Nu durf ik pas te geloven dat ik oud kan worden.’

Warme herinneringen

‘Ik had niet gedacht dat die uitslag zoveel met mij zou doen. Ik was er haast zeker van dat de artsen iets zouden vinden.’ Loes heeft on  danks haar verlies op jonge leeftijd warme herinneringen aan haar jeugd. ‘Mijn vader en moeder hadden een jazzband. In de weekenden zaten mijn zus en ik regelmatig in de zaal. Het was vanzelfsprekend dat ik zelf later ook op het podium wilde staan.’ Toen Loes elf was, kreeg haar vader voor het eerst een licht infarct. ‘Hij werd gewoon naar huis gestuurd met wat pilletjes.’

Genieten van elkaar

Twee jaar later kregen ze ineens een telefoontje. ‘Ik nam op, dat vergeet ik nooit meer. Iemand aan de andere kant van de lijn vertelde dat mijn vader in elkaar was gezakt op het voetbalveld, er was al een ambulance onderweg.’ In het ziekenhuis blijkt een deel van zijn hart afgestorven en ondergaat hij een bypassoperatie. Daarna hebben we nog zes jaar vol geleefd alsof er niks aan de hand was.’ Ze hebben die jaren extra van elkaar genoten, zegt Loes. Puberen heeft zij overgeslagen, omdat ze maar al te goed besefte dat het geen vanzelfsprekendheid is om allebei je ouders te hebben. ‘We zeiden altijd tegen elkaar: ‘’Je leeft maar één keer!’’.’

Een onverwachtse klap

De dag voordat haar vader overlijdt, is Loes met haar zus bij hem en heeft hij hun treinreis naar huis betaald. ‘Ik heb hem nog snel gedag gezegd en gezegd dat ik van hem hou, dat deden wij gelukkig altijd.’ Die nacht werd ze gebeld door haar moeder, toen wist Loes het meteen. ‘ Volgens mij zei ze alleen: ‘’Het is zover’’. Dan weet je genoeg. Je houdt er altijd rekening mee, maar toch komt het onverwachts.’

Het was een enorme klap voor Loes, vertelt ze. ‘Ik weet nog dat alles ineens zo onbelangrijk leek en wat anderen over mij dachten werd ineens ook irrelevant. Ik zat op de toneelschool, waar het vaak gaat over jezelf en over je eigen ego. Dat vond ik lastig. Ik dacht; het gaat toch om elkaar? Zonder elkaar heb je niks.’ Loes gebruikte haar verdriet uiteindelijk in haar spel. ‘Tijdens het spelen heb ik heel wat afgejankt. Langzaam besefte ik weer hoe mooi het vak eigenlijk is en dat het er wel toe doet. Het haalt je even uit je echte leven. Soms biedt dat troost, soms zorgt het voor een lach. Er komen belangrijke thema’s uit het leven in terug, waaronder de dood. Vroeger vond ik dat confronterend, inmiddels vind ik dat juist mooi.’

Vertrouwen in het leven

Een ander belangrijk thema waar Loes mee te maken kreeg was vertrouwen. ‘Als iemand die je zo lief hebt zomaar uit je leven wordt gerukt, wordt je vertrouwen op de proef gesteld. Onbewust was ik altijd bang om iemand plots kwijt te raken. Daar moet ik mee leren omgaan, want anders loop je vast; in je relatie of in je werk. Mijn vader heeft altijd vertrouwen gehad in het leven, daarom is mijn jeugd een aaneenschakeling van mooie herinneringen.